ودگر بار خـــــــــــــــدا
وای آگه زسکـــــــوت دگــــــــران
کـــــــــــه چگـــــــــــونه دل آن
رهبــــــــــــــــــــــــــــر فرزانه ی مـــــــا
مثل امـــــواج پریــــــــــشان کردند
او چـــرا غمگــــــین
اســــــــــــــت
او چــــــــرا نالان اســــــــت
او چــــــــرا از ید همسفران می
نالد
آری ای رهگـــــذران خـــــاکی
ایــن بود خلعت آن بی خردان
که چنین بی خبـــــــر از جزای خودشان
دست بر بی خرد انگار
دگر بار در این
شهر شلوغ
عده ای سرد طلب
که بدنبال خرابی وطــــــــــــن می بودند
همگی دست به شورش بردند
<<آری اینک دگر
در میان آنها
حرفی از جبهه و جنـــــــــــــگ پیدا نیست
حرفی از روح ا....
حرفی از صاحب امــــر
وعزیزان
دگر پیدا نیست>>
حال آن رهــــــــــــــــــــــــــــــبـــــــــر فرزانه ی ما
بادلی پر از خون
بارخی زیبا و
با تفکر به سوی فرداها
خطبه ای آغاز کرد
آری این خطبه دگر
هیچ جایی ومکانی از یاد
یا
که گوییم از دل
خارج و خالی وخاموش نخواهد گردد
اوکه باهمت خود
او که با عظمی راسخ
با بیانی شیرین
همه را آرام کرد
او که با یاد خــــــــــــــدا
اوکه با یاد شهــــــــــــــید
اوکه با زنده نگه داشتن یـــــــــــــــــاد امـــــــــــــــام
همه
را دعوت کرد
ودگر با خـــــــــــــــدا
قسمت خواهم داد
به حق ساقی کوثـــــــــــــر وحسین
این عزیزمارا
تا ظهور گل زهرای بتــــــــــــــــــــــــول
همچنان محفوظش
دار
شعر از=روح ا...براهمی